Er was een tijd, dat "met een Coronaatje op de bank" toch een wat vrolijker connotatie kende. Nu ben ik niet per definitie een voorvechter van de goede ouwe tijd en bieden in het verleden resultaten zeker geen garantie voor de toekomst. Zo lekker blijkt dat Coronaatje immers niet. En toch denk ik in dit geval met lichte weemoed terug aan de tijd dat een Corona nog gewoon het enige biertje was dat ik wél te haggelen vond. 

Iemand zei me laatst dat er twee cruciale momenten in het leven zijn. De dag dat je wordt geboren en de dag dat je er achter komt waarom. Misschien is jouw geboortedag daarom voor mij zo bijzonder. Vandaag denk ik terug aan die bloedhete nacht drie jaar geleden dat jij na uren hijgen en puffen  niet ter wereld kwam. Ik snap het wel lieverd, je houdt nog steeds niet van donkere steegjes en pushen werkt bij jou precies averechts. Maar had je dat niet een klein beetje eerder kunnen zeggen pop? Dan hadden we je 24 eerder keurig uit de buik laten vissen. Maar ja dan was je vandaag natuurlijk niet jarig geweest! Om 7 uur en een beetje was je daar dan toch want zoals de gyneacoloog treffend verwoordde, "Anne we hebben er nog nooit 1 laten zitten" en zo bleek. Alleen maar liefde.

Ruim 5 jaar geleden hadden we onze tweede eerste date. Jij en ik, ik en jij toen nog lang geen wij. Anderhalf jaar daarvoor hadden we het ook al een kans gegeven. De eerste echte date, wat was die er één uit de boeken. Die eerste eerste date. Een voorbode voor een lang gelukkig leven maar laten we het houden op right place wrong timing. 

Afgelopen zaterdag was er rommelmarkt in Warder. De avond ervoor werden in het hele dorp massaal de antieke schatten buiten gezet die verkocht mochten worden voor het goede doel. Keurig netjes opgehaald en uitgestald in de kerk door het rommelmarktcommittee. Zaterdagochtend gingen we natuurlijk op koopjesjacht om de krentjes van onze dorpsgenoten uit de pap te vissen. 

Gisteren werd mijn zoon een half jaar oud. Mijn zoon.. het blijft zo ontzettend bijzonder klinken. Al vanaf mijn veertiende wist ik dat ik moeder wilde worden. Waarschijnlijk al veel en veel eerder maar ik knipte de haren van mijn poppen dusdanig kort af dat mijn onderbewuste waarschijnlijk besefte dat mijn toekomstige kindertjes én de rest van de wereld nog niet toe waren aan moeder Anne.

Vorig jaar op deze dag kwamen we terug van onze onvergetelijke reis. Onze grote trots op de arm en onze kleine grote verassing nog veilig verpakt in mijn buik. Met een tas vol herinneringen waren we eindelijk klaar om ons leven in "the village" te beginnen. We hadden voor de reis al heel even mogen proeven maar nu was het echt. De dag die je wist dat zou komen is eindelijk hier.