De halve verjaardag

Gisteren werd mijn zoon een half jaar oud. Mijn zoon.. het blijft zo ontzettend bijzonder klinken. Al vanaf mijn veertiende wist ik dat ik moeder wilde worden. Waarschijnlijk al veel en veel eerder maar ik knipte de haren van mijn poppen dusdanig kort af dat mijn onderbewuste waarschijnlijk besefte dat mijn toekomstige kindertjes én de rest van de wereld nog niet toe waren aan moeder Anne.

Dat het op mijn dertigste zover mocht komen en op mijn tweeëndertigste opnieuw zie ik dan ook als een geschenk van boven. Een klein feestje vieren was voor mij gister dus niet meer dan logisch. Dat mijn dochter (mijn dochter.. ❤) taartjes voor haar broertje ging bakken, getuigt alleen maar van het feit dat ondanks het gebrek aan uiterlijke gelijkenis ze 100% een kind van mij is. Uit het feit dat mijn schoonmoeder hier vrolijk aan mee deed blijkt hoe ontzettend mijn kinderen het getroffen met hun Beppe die heerlijk aan de overkant woont. Lang leve de village. 

Maar niet alleen het leven van mijn kinderen vier ik graag, ik vier eigenlijk alles graag. Mijn vrienden noemen me niet voor niets de feestdagennazi. Is dat overdreven? Ach, in vergelijking met de norm ben ik waarschijnlijk gewoon een beetje overdreven. Ook hier slaat de vergelijking met Patty weer de spijker op zijn kop. Steeds vaker wordt de in mijn ogen ietwat zure vraag gesteld waarom er gecakesmasht moet worden op een eerste verjaardag, waarom de liefde gevierd moet worden op 14 februari en waarom het geslacht van een baby feestelijk onthuld moet worden. Mijn antwoord is de wedervraag. Waarom niet? Waarom zou je in de korte periode dat je hier rond scharrelt niet van elke dag een feestje maken? Als je dat wil natuurlijk, niets moet. Daarbij moet ik wel vermelden dat ik mensen niet op kosten wil jagen met mijn feestvierderij en mijn kinderen niet hoeven op te groeien als verwende etters met een kamer vol cadeaus maar liever als blije wezens met een tas vol mooie ervaringen dus kom vooral met lege handen gezellig met mij het leven vieren. 

Het is wel opvallend dat behalve de verjaardag en de diploma-uitreiking de meeste festiviteiten georganiseerd zijn rondom het creëren van een clubje en dan vooral het stichten van een gezin als we kijken naar trouwen (of juist niet, vrienden van ons vieren binnenkort hun 10-jarig niet getrouwd zijn nou dan heb je mij te pakken hoe leuk is dat!), babyshower, gender-reveal nóg een baby en als je pech hebt wordt je tegenwoordig ook nog uitgenodigd voor een scheidingsparty.

De zwaar ondergewaardeerde partij in dit verhaal is dus de vriend of vriendin die dit toevallig (nog even) niet meemaakt en die er altijd is om met jou het leven te vieren. Diegene die naar je doodsaaie verhalen luistert, over slapeloze nachten en doorkomende tandjes. Diegene aan wie standaard wordt gevraagd of hij nog gedate heeft. Omdat de ingedutte tropenjarenclub bij gebrek aan eigen- wel toe is aan een sappig verhaaltje. Naar wie je kinderen beter luisteren dan naar jou omdat het de toffe oom of tante is. Hoe leuk zou het zijn om het leven van diegene eens te vieren met een dikke borrel en een zwaar groot cadeau want verwende etters heeft hij immers niet. Wel eerst even checken of hij niet bij de anti-party club hoort.