Ken je dat verhaal van die ezel? Die zich niet twee keer aan dezelfde steen stoot? Het zullen de afzwaaiende hormonen zijn. Of bezoedelt een jaar lang slaaptekort in combinatie met een roze bril (nee dat doet mijn kleine Nonootje niet die zit en eet alleen. Reminder to myself: kappen met het tarten van het lot) het moederbrein dusdanig dat je gewoon voor de tweede keer in twee jaar tijd met een ongeleid projectiel van 15 maanden voor een vlucht van 10 uur in het vliegtuig  stapt.  Als je met een kind van die leeftijd genoteerd staat voor een vlucht over de oceaan zouden ze je bij de douane niet moeten vragen of je een feestcake in je tas hebt maar of je m niet perongeluk naar binnen hebt gewerkt. Misschien kom je dan nog net op tijd bij zinne over je, zacht uitgedrukt, opmerkelijke beslissing. 1,5 uur slapen 8,5 uur stuiteren. Lekker gap. Smakelijk lachte ik een aantal weken geleden mijn vriendin toe (of uit? Ja uit) omdat haar peuter iedereen op de nachtvlucht vriendelijk doch luidruchtig had verzocht om WAAAAKER te WORDEN. Nee dat zou mij niet gebeuren. Reminder to myself 2: Jouw kind is niet de uitzondering jouw kind is de regel en 3: Je kan er niet uit. 

Op 5 mei bedroog ik mijn nieuwe liefde met mijn geliefde ex-geliefde. Ik was de Judas, de verraadster. In het licht van 5 mei beschrijf ik het zelf liever als de verzetsheldin, heulen met de vijand om er allen beter van te worden. En dit terwijl mijn nieuwe liefde, mij niets dan liefs gegeven heeft. 

Afgelopen donderdag keek ik in spiegel. De zwarte kringen onder de ogen waren me al eerder opgevallen maar hee alles is een fase spreek ik mezelf inmiddels alweer een paar maanden bemoedigend toe dus met de terugkeer van de nachtrust zal de pandaberenlook vanzelf de aftocht blazen no problem so far.