Ruim een jaar geleden kwamen we terug uit de wereld, de wereld die we vier maanden daarvoor waren ingestapt. De wereld is van iedereen maar die vier maanden lag hij aan onze voeten.
Zo dankbaar kijk ik terug, hoewel ik dankbaarheid een lastig woord vind, want wie of wat ben je dan dankbaar? Maar toch ben ik dankbaar voor de babystapjes van onze Indi, in de Pinnacle desert, voor onze camperritten die van mij eindeloos mochten duren, voor de kangoeroes aan de tent de apen op de koelkast en natuurlijk voor Noah die we mee terug mochten nemen. Maar ook voor het plezier in het schrijven dat ik op deze reis in de ruimte van het niks gevonden heb.
Het kriebelt en het jeukt, het borrelt en het droomt, ooit zullen we weer..
Voor nu hebben we de foto's nog en natuurlijk de verhalen. Mooi gebundeld in een boek, inmiddels mét wat afdrukken van vette kindervingertjes. Dat maakt het alleen maar echter en houdt de herinnering levend aan de reis dat jij ik en zij, jij ik zij en hij werden en een band op bouwden voor het leven.
Voor wie zich afvraagt of het ook écht zo tof was als ik nu beweer:
Reactie plaatsen
Reacties