Ken je dat verhaal van die ezel? Die zich niet twee keer aan dezelfde steen stoot? Het zullen de afzwaaiende hormonen zijn. Of bezoedelt een jaar lang slaaptekort in combinatie met een roze bril (nee dat doet mijn kleine Nonootje niet die zit en eet alleen. Reminder to myself: kappen met het tarten van het lot) het moederbrein dusdanig dat je gewoon voor de tweede keer in twee jaar tijd met een ongeleid projectiel van 15 maanden voor een vlucht van 10 uur in het vliegtuig stapt. Als je met een kind van die leeftijd genoteerd staat voor een vlucht over de oceaan zouden ze je bij de douane niet moeten vragen of je een feestcake in je tas hebt maar of je m niet perongeluk naar binnen hebt gewerkt. Misschien kom je dan nog net op tijd bij zinne over je, zacht uitgedrukt, opmerkelijke beslissing. 1,5 uur slapen 8,5 uur stuiteren. Lekker gap. Smakelijk lachte ik een aantal weken geleden mijn vriendin toe (of uit? Ja uit) omdat haar peuter iedereen op de nachtvlucht vriendelijk doch luidruchtig had verzocht om WAAAAKER te WORDEN. Nee dat zou mij niet gebeuren. Reminder to myself 2: Jouw kind is niet de uitzondering jouw kind is de regel en 3: Je kan er niet uit.
En waar is pa in dit verhaal? Elke weldenkende vent kijkt wel uit om met zijn licht ontvlambare vriendin (vriendin ja, geen nieuws op dat front) en losgeslagen prepeuterpuberale dreumes in een afgesloten kist te gaan zitten. Nee hoor niet de mijne. Deze man heeft geen wanderlust maar wanderdrift. Probeer twee meter lang, twee meter breed en die enorme bos haar maar eens tegen te houden. Nee dan toch liever de dreumes in de dwangbuis.
Heen en weer, heen en weer. Zwaaien, "hawwo", glimlachen met die guitige kuiltjes in die bolle wangetjes en vertederde blikken all over the place. Trap er niet in! Don"t judge a book by it's cover. En doet u dat toch? Nou mevrouw op links dan mag u dit koddige duracell konijn zo hebben gratis en voor niets. In ieder geval voor een uur of 10 want mama wil Penoza kijken. Er zit alleen geen kooi bij, ik heb het geprobeerd maar het past niet.
Het laatste zetje kreeg ik van de moeder achter me die op luid volume aan het oreren was over haar dochter (laten we haar) Evi (noemen, want zo heet ze). De vleesgeworden droomvlucht van iedere ouder, de vliegtuigengel. Het nieuwe Evigelie zou iedere ouder gelezen moeten hebben voor je met je draak die kist instapt aldus ma. Ik was er klaar voor parachute in de aanslag. Allen voor één en één voor alleen maar nu ff niet. Ik zwem wel naar de eindstreep en zie jullie daar vrienden.
Met mijn tong op mijn knieën meer dood dan levend, twee volle kotszakjes van mijn beide oogappeltjes in iedere hand één, strompelde ik heel veel later het vliegtuig uit.
En toen zag ik Evi, in een rotvaart onder de afzetlintjes door. Moeders er tierend achteraan, beveiliging in de kielzog. Ik keek naar beneden en zag mijn nageslacht lachend en zwaaiend in de kinderwagen, stevig vast in de gordels. En toen was het de beurt aan mijn humeur, om in al net zo'n rotvaart op de klaren. Karma is a bitch lady en ik ook na 10 uur in een vliegtuig met een terrordreumes.
Reactie plaatsen
Reacties