Zaterdag is het zover. Gepakt en gezakt sluiten de Sijtsmaatjes aan in de polonaise richting Toscane. De vliegtickets zijn ingewisseld en de Maffiozo mogen hun huurauto houden. Als je een blauwe i.20 met een opgevouwen vent en een oververhitte pinda ernaast signaleert dan weet je dat je ons in het vizier hebt. Reageer vooral niet op de hulpkreten van de blonde meid en de rode dakduivel achterin. Wat er ook is gebeurd, ze hebben het vast verdiend.
Graafmachines
In de file is gelukkig altijd genoeg te verwonderen. Zo verbaas ik me altijd eindeloos over het feit dat mensen zich in een voertuig met aan zes kanten ramen onbespied wanen. We kennen allemaal de playbackers, make-uppers, rokers en 'McDonalds vreters'. So far so good. Dit alles kunnen we prima handelen. Een veel minder prettig, maar helaas niet zeldzamer soort zijn de neusgravers. Je kent ze wel, bloedfanatiek in volle vaart omhoog. De echte helden steken vervolgens hun vers gegenereerde tussendoortje direct in hun mond. Met recht een gewoonte om je kapot voor te schamen, die we zeker niet uit de taboesfeer gaan halen met zijn allen. Sterker nog, laten we dit ranzige spektakel bij wet verbieden en de eerste de beste die zich hier toch aan schuldig maakt met z´n vingers op het hakblok leggen.
Toch zijn er ook heel veel minder extreem ranzige genoegens, gewoontes en eigenaardigheden die we eenzaam en alleen ervaren en waarvan we ons regelmatig afvragen of er ergens op de aardkloot geen medestander rondloopt. Maar hoe komen we daarachter? Wij Nederlands hebben niet voor niets heel veel uitdrukkingen voor een vrij diep gewortelde culturele eigenschap. We hangen de vuile was niet graag buiten want we houden de schone schijn graag op. Laat ons maar lekker mooi weer spelen en doen of alles rozengeur en maneschijn is. We zijn allen roomser dan de paus in ons rimpelloze bestaan.
Maar er is juist niets leukers dan gluren bij de buren. Vraag maar aan de mijne. Ze staan schaamteloos met hun mond open naar binnen te staren als manlief en ondergetekende weer eens op luid volume "discussiëren". Het is een heerlijk gevoel om wat (h)erkenning te vinden voor, hoe ik ze graag liefkozend noem, je " eigen aardigheden" en dat gun ik je van harte.
Vanaf vandaag zit jij daarom op de voorste rij naast onze buren want er wordt deze zomer elke week een geheim uit de beerput getrokken. Zonnebrilletje op en cocktail in de aanslag. Hier komt de eerste.
De issues van een aardappel
Onze wegen kruisten elkaar ergens in het najaar van 1996. De regen kwam met bakken uit de hemel en het was geen liefde op het eerste gezicht. Ook niet op het tweede. Je stonk uit je mond en je tanden waren geel. Als ik iets niet verteren kan is het wel een ranzig gebit. Dat stomme gehinnik hielp ook al niet mee. Om het ijs toch te breken werd mij geadviseerd om jou een koekje aan te bieden. De liefde van het mannetje gaat immers door de maag. Om te zorgen dat mijn vingers er niet afgekloven zouden worden moest ik mijn hand plat houden. Een onaangenaam gevoel van kletsnatte vlezige ranzigheid teisterde mijn handpalm en ik besefte als een donderslag bij heldere hemel hoe mijn chips zich al die jaren gevoeld moet hebben.
Toch ben ik het nooit afgeleerd. Het likken aan een onschuldig gefrituurd plakje aardappel. De vraag is dan ook niet hoe kom je eraan maar hoe kom je er af? We kunnen namelijk wel heel moeilijk doen over die arme koeien, kippen en biggetjes in veel te kleine hokjes. Maar heb je er wel eens over nagedacht hoe armetierig het leven van een aardappel eruitziet? Soms zit ik heel lang op de wc met de deur op slot. En dan neem ik even de tijd voor dit soort levensvragen.
Nog voor onze vriendin als zaadje goed en wel ontsproten is wordt ze alweer onder de groene zoden geduwd. Om vervolgens als volwassen knolletje, potig en sterk, als Jezus op eerste paasdag te herrijzen uit d'r graf. Maar denk maar niet dat deze wonderlijke daad enig respect oogst. Want daarna wordt ze in plakjes geschaafd en in het frituurvet gebonjourd. Alles heeft ze ervoor over om haar volgelingen tevreden te stellen. Maar tot overmaat van ramp wordt ze compleet afgelebberd en worden haar restanten aan de hond gevoerd of in een iets gunstiger geval terug in de zak gekieperd. Ik vraag me dus serieus af waarom de Woke beweging hier nog niet op gedoken is. Dit kan toch niet? Waarom is hier in godsnaam nog geen tribunaal voor opgericht? Die neusgravers molesteren in ieder geval nog alleen hun eigen gok.
Met de kennis van nu neem ik een besluit. Guilty pleassures mogen er zijn maar het aanranden van een aardappel, daar komen we in 2022 gewoon eigenlijk niet meer mee weg. Dat laten we maar aan de jongens van The voice over. Voortaan verblijd ik mijn natte lap dus maar met wat zoutigheid opgediept uit mijn eigen neusholte en laat ik de ribbelchips met rust. Tot volgende week.
Reactie plaatsen
Reacties