Het is Donderdag, de dag dat ik de reuring op kantoor soms even laat voor wat het is. De reuring thuis trouwens ook want iedereen is gevlogen. Ik houd van de kantoorreuring, de dynamiek, de grappen aan de lunchtafel. Waarvan de slechte voor 99% kunnen worden toegeschreven aan ondergetekende. Maar donderdag is vandaag thuiswerkdag. Tijd voor mijn eigen reuring. Vroeg beginnen, bakkie erbij en geen middelvingers in de file. De meesten afkomstig van Volkswagenrijders.

Sieneke (Sjalalie), Joan Franka (Wie? Die met die tooi) en De Toppers deden het bij lange na niet, Ilse en Waylon deden het bijna, maar daar stond een dame met baard in de weg en Duncan deed het. Wij gelukssupporters konden ons hart keihard ophalen dit weekend. Uiteraard moet hier nog nog vierenveertig jaar over geschreven worden dus laten we snel beginnen. 

Ongeveer een maand geleden viel bij ons de Ouders van Nu op de mat. Al bijna drie jaar geleden was ik, bedwelmd door hormonen in de abbonementenval gelokt. Toen ik anderhalf jaar later weer bij zinne was gekomen en goed en wel besefte dat ik prima kon leven zonder de bevallingsverhalen en opvoedkundige tips van wildvreemden bleek ik opnieuw zwanger. Alweer high van geluk en hormonen bestelde ik vlug de blije doos. Blije doos.. het blijft een bijzondere term. Als er namelijk iéts is waar je niet over beschikt na je bevalling is het.. precies. Of je er er één bent hangt een beetje af van je gemoedstoestand maar ik was er één. High on new life on top of the world. Totdat ik na 7 maanden nog steeds niet doorsliep. Toen werd ik een zwarte kringen onder de ogen doos. 

De dag voordat onze kleine vriend zich zou aandienen sliepen we met zijn drieën in het grote bed. We wisten vrij zeker dat we de volgende dag met zijn viertjes zouden zijn omdat de "bevalling" gepland was. 

Het was in 1995 dat ik als 9 jarige Amsterdamse geïnspireerd door mijn twee jaar oudere broer zwaar onder invloed was. Volledig in de ban van "ons" Ajax. Opgroeiend in de Watergraafsmeer zaten we dicht bij het vuur en stonden we regelmatig op zaterdagochtend bij de training te kijken. Bij deze met terugwerkende kracht een dikke shout out naar ons lieve moedertje die ons volledig steunde in deze gekte en gewillig met ons mee fietste als we weer eens een fotootje (je weet wel zo één die je nog moest afdrukken en dan bleek je je vinger voor de lens te hebben gehad) wilden schieten van onze supersterren off all time. Lieve mam, was je net van die zwemlessen af, kon je nog niet van je welverdiende ochtendrust genieten. 

Kennelijk moest ik 33 worden om mijn eerste generatiekloof te ervaren. "Verschil in opvattingen tussen verschillende leeftijdsgroepen" aldus de goede oude van Dale. Die ik in 1998 nog in hardcover op mijn bureautje onder mijn Ricky Martin poster had staan. Stapelverliefd op deze latino, mijlenver verwijderd van de wetenschap dat de man toch echt van de herenliefde is. Wat kan ignorence toch een heerlijke bless zijn mensen maar dit terzijde. Ik hoor mijn vader zo ergens rond de eeuwwisseling nog brommen dat "De herrie" waar wij naar luisterden niets met muziek te maken. En God wat vond ik die man op zo'n moment een stoffige sok. "Ga met je tijd mee pa".