Ode aan de eettafel

Ode aan de eettafel

Het is Donderdag, de dag dat ik de reuring op kantoor soms even laat voor wat het is. De reuring thuis trouwens ook want iedereen is gevlogen. Ik houd van de kantoorreuring, de dynamiek, de grappen aan de lunchtafel. Waarvan de slechte voor 99% kunnen worden toegeschreven aan ondergetekende. Maar donderdag is vandaag thuiswerkdag. Tijd voor mijn eigen reuring. Vroeg beginnen, bakkie erbij en geen middelvingers in de file. De meesten afkomstig van Volkswagenrijders.

Ik heb een lekker thuiskantoor al zeg ik het zelf. Nothing fancy, gewoon aan de eettafel, op mijn roze eettafelstoel voel ik me opeens compleet gelukkig. De vraag is waarom? Het is immers een doodgewone donderdag en ondanks het feit dat de stilte om je heen met een jong gezin sowieso al aanleiding is voor een vreugdedansje vraag ik me af of er meer is. Maar toch concludeer ik al snel dat het toch echt die heerlijke roze stoel én de eettafel zijn. In combinatie met dat bakkie pleur dat wel.

Want als we het eens objectief bekijken. Is de eettafel dan niet de meest ondergewaardeerde plek in ons woonetablissement? Het zwarte schaap? Het onderschoven kindje? De Tino Martin onder de plekjes in huis? De beste vriend wiens aanwezigheid je pas echt ging waarderen toen hij niet meer zo vaak langs kwam? Zo enorm veel potentieel maar zo ontzettend voor lief genomen? Ja Tino, "Zij weet het" en ik ook. Ik bedoel.. de magie van de slaapkamer hoeven we niet uit te leggen.. deze is volgens velen zelfs wat overrated. Ook de badkamer scoort hoog op de populariteitslijst.. Lekker bijkomen in bad,  zeepie in het haar je kent het.

Maar is het niet de eettafel waar de real magic happens? En dan heb ik het niet over het verplaatsen van het slaapkamerritueel to spice it all up a little.. Nee echt, dat kan natuurlijk best maar dan nog doen we haar tekort. Het middelpunt waar we, zeker sinds de invasie van The Big C eigenlijk alles doen. Waar we successen vieren en waar we miljoenen deals closen (in je dromen mevrouw Sijtsma haal er maar twee nullen af). Minstens twee hele keren per jaar het epicentrum van de romantiek waar we met 2 sterren dineren. Waar we nog nooit zoveel bubbels achterover hebben geslagen als de afgelopen twee jaar. Waar we pretenderen, maar waar we later op de avond dankzij het vloeibare goud zo ontzettend eerlijk met elkaar redeneren.

Waar we zelden afvallen (een dag niet gesmikkeld..) terwijl we er toch regelmatig mogen leeglopen bij al onze geliefden. De arena waar we passievol discussiëren, ons gelijk willen bezweren. Waar herinneringen naadloos overgaan in toekomstplannen. Waar we elkaar warm welkom heten en waar het recept voor wereldvrede binnen een uur op tafel staat. Die Rutte heeft er immers de ballen verstand van. De thuishaven waar tranen mogen vloeien maar waar we veel vaker buikpijn van het lachen hebben. Het restaurant van lange tanden, als mama de aardappeltjes te kort, te lang, te geel, niet roze of in de verkeerde pan heeft gebakken maar waar we nooit met honger vandaan gaan. Het toneel waar we alle rollen uit ons leven vertolken. Is het niet eraan dan is het wel erop, erachter of desnoods eronder. Het station waar alle facetten van het leven in sneltreinvaart voorbijkomen.  Het domein waar nieuwe vriendschappen worden geboren en waar geïnvesteerd wordt in liefdesrelaties voor het leven.

Voor mijn 36^e verjaardag vroeg ik van mijn man een mooi servies. Ik durfde het niet eerder te vragen omdat ik het zo intens stoffig vond klinken dat ik bang was dat ik vanuit mijn toch al wat instabiele status van millennial direct naar de generatie x of ver daarvoor zou worden gedegradeerd. Maar met de kennis van nu was mijn angst in retroperspectief natuurlijk alles behalve gegrond. Het leven blijkt immers een eettafel, maar je moet er zelf een mooi servies op zetten.